Cook Islands – darmowa sceneria – polecam

Palmy, kokosy, kryształowa woda laguny – o czym jeszcze marzysz w taką pogodę? Zapraszam na Wyspy Cooka. Sceneria jest darmowa, a jakością niewiele ustępuje płatnym – polecam! 

Wyspy Cooka – Pukapuka

Archipelag na końcu świata

Wyspy Cooka to państwo położone na dwóch grupach wysp. Południowe Wyspy Cooka stanowią centrum administracyjne i gospodarcze kraju. Tam też znajduje się stolica położoną na wyspie Rarotonga. Północne Wyspy Cooka to grupa atoli i małych wysp zamieszkałych przez niewielki odsetek ludności. Obie grupy oddalone są od siebie o setki mil, a poszczególne wyspy jedna od drugiej o kilkadziesiąt do 250 mil. Dla mieszkańców wielkie odległości nie są niczym nietypowym, tym bardziej, że od najbliższych sąsiadów Wyspy Cooka dzieli około 600 mil Pacyfiku. Ci sąsiedzi to Samoa Amerykańskie na zachodzie i Polinezja Francuska na wschodzie.

Szukając Wysp Cooka na mapie trzeba spojrzeć w połowie drogi między Nową Zelandią i Hawajami. Wśród nieco bliższych sąsiadów warto wymienić Kiribati, Fidżi, Tuwalu, Tonga i amerykańskie Wyspy Marshalla. Mówiąc o bliższych mam na myśli relacje zupełnie inne niż europejskie – kilkaset lub kilka tysięcy mil.

Sceneria

Northern Cook Islands wydane przez Tiberiusa Kowalskiego obejmuje północną grupę pięciu atoli i jedną wyspę. Na każdym atolu zostało dodane lotnisko (autor twórczo rozwinął infrastrukturę tych atoli, na których w rzeczywistości lotnisk nie ma), a przy wyspie Nassau została wybudowana baza wodnosamolotów (nieco większa od rzeczywistego pomostu).

Wyspy Cooka – Nassau

Wyspy i atole, wraz z dnem morskim wykonane są w postaci fotoscenerii o wysokiej, jednometrowej, rozdzielczości, co pozwala z przyjemnością latać na wysokości około 1500 stóp. Normalnie przy metrowej rozdzielczości za minimum uważam 2500, ale niewielka ilości budynków sprawia, że niewyraźne prostokąciki nie rozpraszają, a dla roślinności i podwodnych raf ta dokładność jest do przyjęcia.

Na każdej z wysp została uzupełniona roślinność (autogen). Niestety (i to chyba jedyny poważny brak tej scenerii) nie zostały wstawione budynki. Szkoda – wiele pracy by przy tym nie było.

Lotniska w scenerii wykonane są na poziomie podstawowym. Dostajemy jedynie afcad lotniska, z dwoma lub trzema budyneczkami.

Słabą stroną scenerii jest zastosowana procedura instalacji – konieczne jest wykonanie kopii zapasowej kilku plików oryginalnej FSX-owej scenerii i podmiana tych plików oraz standardowe dodanie folderu ze scenerią do biblioteki.

Wyspy Cooka – Rakahanga

Suwarrow

Jak kuriozalnie można zniekształcić słowiańskie nazwisko. Atol odkryła załoga rosyjskiego statku Suworow i nazwała go na cześć patrona jednostki – rosyjskiego generała. Przez większą część swojej historii atol pozostawał niezamieszkany, choć jego bogactwa naturalne były okazjonalnie eksploatowane. W czasie wojny wyspę obsadzali (rotacyjnie, po jednym) Strażnicy wybrzeża – formacja, która zapewniała aliantom rozpoznanie, wywiad i nadzór nad wyspami na Pacyfiku w obliczu zagrożenia japońską inwazją. Strażnicy pomagali również przetrwać załogom zestrzelonych lub rozbitych samolotów. Jeden ze strażników napisał książkę, którą można przeczytać online – tę książkę również polecam.

Suwarrow

Suwarrow

Suwarrow

Po wojnie atol był samotnią dla ludzi kolejno zajmujących chatę na największej wyspie Anchorage (tuż obok wejścia do laguny). W scenerii na tej wysepce został zbudowany trawiasty pas startowy. Można sobie wyobrazić, że jest on w części realizacją pomysłu zbudowania kurortu (z najlepszym na świecie polem golfowym!) – po więcej szczegółów tej koncepcji odsyłam do „The Island of Desire„.

W scenerii został zapisany również „wodny” pas startowy, także można tutaj rozpocząć lot łodzią latającą.

Od 1978 Suwarrow jest parkiem narodowym, proszę o tym pamiętać i nie wyrzucać z samolotu żadnych śmieci. Ciekawostka – to jedyny atol pozbawiony dostępu do internetu.

Suwarrow

Suwarrow

Suwarrow

Anchorage Island

Położenie: S 13*25.20′ / W163*05.33′
Wysokość: 5 ft

Drogi startowe:
12 / 30 – w lagunie, nieoznaczona
34 / 16 o długości 2510 ft (Grass)

Uważasz recenzję za przydatną? Śledź Calypte Aviation na Facebooku, by otrzymać informację o następnej jak tylko się pojawi.

Nassau

Na północny zachód od Suwarrow położona jest wysepka Nassau. Zamieszkuje ją 71 mieszkańców, którzy mają szkołę, przychodnię, elektrownię, satelitarną stację przekaźnikową i świetlicę. Nassau to piąta z kolei nazwa tej wysepki – kolejni „odkrywcy” nadawali jej imię swoich statków, dopiero Nassau przylgnęło.

Przez dekady transport pasażerów i towarów odbywał się za pośrednictwem małych łodzi, które odbierały ładunek ze statku i rozładowywały go wprost na plażę. Od 2007 mieszkańcy mogą cieszyć się pomostem do którego cumują mniejsze jednostki.

Autor scenerii proponuje nam lądowisko wodnosamolotów i pas startowy położony na plaży. Pasy na wodzie są nieoznaczone, więc startować i lądować można w dowolnym kierunku. W każdą stronę jest dość miejsca żeby poderwać samolot. Pas na plaży zbyt wyraźny też nie jest.

Nassau

Położenie: S 11*33.39′ / W165*24.51′
Wysokość: 0 ft

Drogi startowe:
14 / 32 – na morzu, nieoznaczona
36 / 18 o długości 2000 ft (Sand)

Pukapuka

Jeszcze dalej na północny zachód leży Pukapuka o charakterystycznym trójkątnym kształcie. Na każdym wierzchołku znajdują się większe wyspy (Wale, Motu Ko i Motu Kotawa).

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

W charakterystycznym dla wielu atoli stylu lotnisko położone jest na innej wyspie (Motu Ko) niż główna osada (wyspa Wale). Zresztą „lotnisko” nie dość dobrze oddaje charakter tego miejsca – Pukapuka posiada koralowy pas, a całą infrastrukturą jest pojedyncza szopa. Wektorowania radarowego nie należy się tu spodziewać.

W scenerii autor wylał na ten pas sporo asfaltu i dostawił wieżę. Czy było to konieczne – nie sądzę, ale miłośnicy 737 pewnie się ucieszą.

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

Sześćsetosobowa populacja Pukapuki prawdopodobnie jest zupełnie szczęśliwa z pasem, który tam faktycznie jest i zapewnia nieregularne połączenie lotnicze ze stolicą i z Samoa. Samoloty latają co kilka dni.

Również tą wyspę opisał Robert Dean Frisbie we wspomnianej wcześniej książce – jej pierwsza część jest osadzona tutaj w latach międzywojennych.

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

Pukapuka

Położenie: S 10*56.73′ / W165*48.47′

Wysokość: 8 ft

Drogi startowe:
8 / 26 o długości 4780 ft (Bituminus)
ILS na DS 08, częstotliwość 110.500, kurs 073

Manihiki

Zmieniając kurs na północno wschodni docieramy do Manihiki. Jednego z największych atoli archipelagu, który obecnie tworzy ponad czterdzieści wysp i wysepek (liczba wysepek zmienia się – z czasem powstają nowe, a w czasie większych sztormów znikają zmyte przez fale). Populacja, pierwotnie licząca ponad tysiąc mieszkańców obecnie skurczyła się do 280. Atol, którego gospodarka opiera się w przeważającej mierze na turystyce, bardzo ucierpiał w skutek kryzysu ekonomicznego, który powstrzymał napływ podróżnych. Wraz ze wzrostem cen towarów importowanych na wyspy rosła emigracja do Nowej Zelandii (mieszkańcy Wysp Cooka pomimo niepodległości tego państwa mają również, na mocy umowy o stowarzyszeniu, obywatelstwo nowozelandzkie).

Manihiki Island

Manihiki Island

Manihiki Island

Ludność Manihiki tworzą dwa plemiona, z których każde dzieli się na siedem szczepów. Przy 280 mieszkańcach statystycznie każda rodzina na dobrą sprawę może należeć do osobnego szczepu, więc podział ten traktował bym raczej symbolicznie.

Tradycyjnie ludność zajmowała się poławianiem pereł, z których słynna jest laguna (szczególnie wartościowe są czarne perły, rzadkie na świecie, a popularne właśnie tam).

Ludność Manihiki jest zmotoryzowana – na dwóch najgęściej zamieszkałych wyspach mieszkańcy mają po kilka samochodów (kilka na wyspę, nie na mieszkańca). W osadach Tauhunu i Tukao znajdują się sklepy oraz po jednej szkole i kościele. Tukao jest siedzibą miejscowej administracji. Tu również znajduje się lotnisko, którego pas startowy jest jedną z dróg (codzienność na wyspach Pacyfiku).

Autor scenerii wybetonował całe lotnisko. Patrząc na zdjęcia satelitarne trudno uznać, że jest ono tak solidnie zbudowane, ale i tak robi najlepsze wrażenie, ze wszystkich na północnych Wyspach Cooka. Według AIP (link nie działa – napisz) – pas jest koralowy, a płyta postojowa – betonowa. Proszę pamiętać, że loty w niedzielę są zabronione, poza lotami w sytuacjach nadzwyczajnych.

Manihiki Island

Manihiki Island

Manihiki Island – ten asfalt to lekka przesada, ale widać, że lotnisko jest umieszczone prawidłowo

Położenie: S 10*22.41′ / W160*59.09′
Wysokość: 6 ft

Drogi startowe:
33 / 15 o długości 5520 ft (Concrete)
ILS dla DS 15, częstotliwość 111.350, kurs 139

Rakahanga

Ten niewielki atol długo nie miał nawet stałej ludności – jego mieszkańcy okresowo przenosili się na Manihiki ze względu na nieurodzajność Rakahangi. Kilkadziesiąt mil dzielące obie wyspy nie było żadną przeszkodą dla lokalnych nawigatorów i ich szybkich łodzi.

Rakahanga

Rakahanga

Rakahanga

W przeszłości na głównej wyspie znajdowała się pochylnia umożliwiająca wyciąganie łodzi latających, dziś służy jedynie miejscowym rybakom, którzy w okresie godowym wyruszają z Rakahangi na wielkie połowy tuńczyka.

Sceneria poza lotniskiem wodnosamolotów posiada również nieistniejący piaszczysty pas na plaży. Całkiem zresztą urokliwy – lądowanie odbywa się wzdłuż rozbijających się o brzeg fal z jednej strony i ściany palmowej dżungli z drugiej.

Rakahanga

Rakahanga

Rakahanga

Rakahanga

Położenie: S 10*01.10′ / W 161*05.46′
Wysokość: 0 ft (pas na plaży)

Drogi startowe:
1 / 19 – na morzu, nieoznaczona
18 / 36 o długości 4500 ft (Sand)

Penrhyn

Ostatnim i najdalej na północny wschód wysuniętym atolem jest Panrhyn.

Penrhyn

Penrhyn

Penrhyn

Penrhyn

Na burzliwą historię tego miejsca składają się przede wszystkim kolejne porwania niewolników dokonywane w XIX wieku. Ponadtysięczna populacja skurczyła się według różnych źródeł o tysiąc lub kilkaset osób porwanych, sprzedanych lub podstępem uprowadzonych na statki handlarzy niewolników. Dziś na wyspach atolu żyje 200-300 ludzi, którzy trudnią się przede wszystkim rybołówstwem (na potrzeby ludności miejscowej) i poławianiem pereł (na eksport). Warsztaty na Penrhyn znane są z wysokiej jakości rękodzieła.

Penrhyn

Penrhyn

Penrhyn

Penrhyn

Niedaleko miejscowości Omoka znajduje się lotnisko z imponującym (jak na te warunki) pasem startowym. W scenerii jest on asfaltowy, w rzeczywistości – koralowy. Sceneria oferuje również ILS, którego na miejscu, w rzeczywistości, nie ma. Ale jest NDB, a w AIP (jeśli link nie działa – napisz) można znaleźć procedurę instrumentalną.

Penrhyn

Penrhyn

Penrhyn

Położenie: S 9*02.41′ / W 158*02.58′
Wysokość: 11 ft

Drogi startowe:
14 / 32 o długości 6800 ft (Tarmac)
ILS na DS 14, częstotliwość 111.900, kurs 141

Jak trafić na Wyspy Cooka?

Najłatwiej oczywiście korzystając z GPSa.

Penrhyn

Osoby posługujące się radiowymi pomocami nawigacyjnymi muszą się kierować na NDB MH (380kHz) na atolu Manihiki lub na PY (400kHz) na Penrhyn. Obie pomoce nawigacyjne mają w FSX zasięg 75mil (a w rzeczywistości zależny od warunków i w instalacjach takich jak te na Pacyfiku jest znacznie większy w korzystnych warunkach). Najbardziej bezpieczna radionawigacyjnie trasa to dolot z Pago Pago (VOR/DME TUT o zasięgu prawie 200 mil i częstotliwości 112,5 MHz). Lecąc ze wschodu można liczyć na wsparcie VOR DME HHN (112,7MHz) w archipelagu Polinezji Francuskiej). W obu tych przypadkach pozostaje jednak 400 milowy odcinek, który trzeba pokonać lecąc odpowiednim kursem z poprawką na wiatr. Należy pamiętać o jedenastostopniowej deklinacji magnetycznej w tym regionie, którą należy uwzględnić przy planowaniu trasy.

Pukapuka

Loty między wyspami to poza dwoma, które posiadają NDB, czysta nawigacja zliczeniowa. Na korzyść pilota działa pogoda na Południowym Pacyfiku praktycznie gwarantująca dobrą widoczność. W przypadku złej pogody należy przemyśleć plan lotu jeśli samolot nie dysponuje odpowiednim wyposażeniem (GPS lub system inercyjny).

Rakahanga

Podsumowanie

Scenerii darmowych nie oceniam na punkty czy inne gwiazdki – uważam, że czyjaś praca udostępniona za darmo powinna spotkać się z nieco inną oceną i nie powinna uczestniczyć w rankingowym wyścigu typowym dla produkcji komercyjnych. W tym wypadku moja ocena to „polecam”. Sceneria nie jest idealna i ma kilka braków, które wymieniłem. Jej największą siłą nie jest czas włożony w przygotowanie, ale piękno regionu, w którym przyjdzie nam latać oraz jakość zdjęć satelitarnych, która autor wykorzystał. Dlatego polecam tą scenerię, ponieważ jest ona warta czasu spędzonego przy niej.

Rakahanga

Czym tam latać?

Na dobrą sprawę sensownym (w naszym, porządnym, europejskim rozumieniu lotnictwa) samolotem jest taki, który ma więcej niż jeden silnik. Latamy głównie nad wodą. Co prawda ciepłą, ale jest jest strasznie dużo dookoła. Praktyka realnego lotnictwa w takich wyspiarskich krajach jest nieco inna – na ogół nie wykształciły one jeszcze rozbudowanych instytucji regulujących i nadzorujących aktywność ludzi, których stać na samolot, takich ludzi w okolicy zwykle nie ma zresztą zbyt wielu, i jeśli ktoś chce latać Cessną 207 (przykład realny) wożąc turystów to niech sobie lata – ewentualna awaria to problem pilota i pasażerów (służby ratowniczej nie utrzymuje się, więc słowo problem nabiera to szczególnego znaczenia).

Rakahanga

Z samolotów dostępnych w FSX polecam szczególnie dwusilnikowe samoloty komunikacyjne – to one w takich warunkach obsługują ruch pasażerski i cargo. Typowe maszyny to ATR, Fokker, Jetstream. Popularne są również mniejsze samoloty jak Twin Otter – ten ma zresztą również wersję pływakową, która sprawdzi się na wodzie. Dla fanów starszych konstrukcji – do scenerii idealnie pasuje PBY Catalina – zarówno te zmodernizowane jak i najstarsze w barwach wojskowych. Ja nad Wyspami Cooka latałem Spartanem w barwach australijskiej straży wybrzeża. Dzięki kreatywnemu podejściu autora, który wyasfaltował kilka pasów, wirtualni piloci Boeingów 737 również znajdą dobre miejsce do lądowania, ale na plażowe lądowiska wybrał bym raczej C-130. Captain Sim ma też wizjonerską wersję Herculesa na pływakach – może wreszcie będzie okazja wypróbować?. Większych maszyn lepiej unikać – ciasne lotniska mogą sprawiać problemy przy obracaniu 767 lub 707. Dla małych samolotów ten świat jest jednak otwarty.

Zobacz galerię zdjęć: Suwarrow i północnej grupy wysp

Więcej informacji o wyspach znajdziesz na: www.cookislands.travel

AIP Wysp Cooka

Jeśli linki nie działają – napisz, proszę.

Płatne dodatki wykorzystane w tej recenzji:

• Iris C-27J Spartan / Tactical Airlifter
• REXowe chmury

Darmowe dodatki wykorzystane w tej recenzji

• Sceneria „FSX Northern Cook Islands Photo Real Scenery” dostępna na Flightsim.com i Simviation.com (nie podaję ścieżki do pliku, ponieważ oba serwisy regularnie zmieniają adresy scenerii – proszę użyć wyszukiwarki)