FSX Instalacja i optymalizacja (3) – poradnik totalny (konfiguracja pamięci wirtualnej i RAM)

7. Konfiguracja pamięci RAM i pamięci wirtualnej.

W tym wypadku uważam, że warto przed rozpoczęciem zabawy z RAMem zrozumieć co się dzieje, a dopiero potem wprowadzać zmiany. Zbyt wiele kwestii zależy od konfiguracji komputera – należy o tym pamiętać i dostosować ustawienia do sprzętu jaki się posiada.

Trochę teorii (bardzo uproszczonej). Architektura 32bitowa ma pulę adresów równą 2^32 – czyli 4,29mld pozycji. Nas interesuje adresowanie pamięci – to daje równe 4GB. Należy pamiętać, że chodzi o całą pamięć i sprzęt komputera – RAM i adresy innych urządzeń (karty graficznej – niezależnie od tego czy grafika jest zintegrowana, USB, itd). Niezaktualizowana Vista w oknie „System” pokaże dostępną pamięć RAM i będzie to wartość z przedziału 2,5-3,5GB (przy zainstalowanych 4GB RAMu).  „Brakująca” część to ok 100MB na urządzenia i kilkaset MB na kartę graficzną (im karta ma większą pamięć – tym więcej). Nie należy się więc martwić, że czegoś brakuje – nie brakuje. Zaktualizowana Vista nie „straszy” użytkownika i pokazuje 4GB – co nie zmienia zupełnie tego, że używa ok 3GB fizycznej pamięci RAM.

Jeśli zastanawiasz się jeszcze jak skonfigurować RAM – w systemie 32bit najlepszym rozwiązaniem jest pamięć o wielkości 4GB działająca w trybie dwukanałowym – lepsza nadwyżka niż brak pamięci. Nie należy (!) przesadzać z wielkością pamięci karty graficznej. System musi być optymalny – wyżyłowanie jednego parametru kosztem innego doprowadzi do spadku parametrów – trochę jak na wycieczce – grupa idzie tempem najwolniejszego. Warto pamiętać, że im większa pamięć karty graficznej tym większa pula adresów rezerwowanych dla karty graficznej (dygresja – wielkość pamięci karty nie pokrywa się z pulą adresów). Dlatego moim zdaniem 1GB pamięci karty graficznej w systemie 32bit to maksymalna racjonalna wielkość.

Pamięć wirtualna. Systemy NT (a Windowsy komercyjne począwszy od XP do nich należą) wymagają pamięci wirtualnej czyli miejsca na dysku do składowania danych obsługiwanych przez pamięć RAM. Przy 4GB pamięci wirtualnej domyślna rezerwacja to 2GB dla systemu i 2GB dla innych procesów (niżej wyjaśniam jak to zmienić).

Po przeczytaniu kilkunastu poradników przedstawiających dwa czy trzy podstawowe poglądy i po kilku testach uważam, że najkorzystniejsze jest ustawienie dużego (zgodnego z zalecanym przez Vistę) rozmiaru pliku pamięci wirtualnej.

Partycja pamięci wirtualnej.

Z punktu widzenia użytkownika FSX (nie wiem jak wygląda obsługa przez inne programy) ważne jest to, że Flight Simulator korzysta z ciągłych fragmentów pamięci wirtualnej. Jeśli dziwiło Cię kiedyś to, dlaczego FSX zawiesił się z powodu braku pamięci przy dużo niższym wykorzystaniu pamięci niż maksymalne – przyczyną była fragmentacja plików porozrzucanych w przypadkowych miejscach dysku i ograniczających wielkość zapisanego w sposób ciągły fragmentu danych. Pamięci było jeszcze dużo – ale miejsce w pofragmentowanym pliku pamięci wirtualnej, które FSX sobie wybrał było ograniczone.

Z tego powodu dla pamięci wirtualnej używam osobnej partycji. Na sformatowanej partycji (u mnie E – 20GB, ale tak na prawdę do sprawnego działania wystarczy w zupełności 10, może nawet 8GB) pamięć wirtualna będzie jedynym elementem – także nie będzie „przedzielana” innymi plikami i w zdecydowanej większości przypadków FSX będzie miał dużą swobodę zapisu swoich danych.

Jeśli posiadasz drugi dysk, na którym mają być nagrane programy – pamięć wirtualną nagraj na pierwszej partycji drugiego dysku. Tak przygotowana partycja powinna mieć 10, 15 lub 20GB miejsca (nie znalazłem uzasadnienia odnośnie tego która wartość jest właściwa – wszystkie źródła twierdzą, że miejsca powinno być więcej niż ma plik i że nie należy przesadzać.

Takie rozwiązanie powinno zapewnić bardzo dobrą organizację pamięci wirtualnej i zapobiec problemom wynikającym z „bałaganu” na dysku. Ja nagrałem pamięć wirtualną na partycji E. Mam tylko jeden dysk i na jego początek i tak nie dało się wpakować pamięci wirtualnej. Odradzam tutaj tworzenie partycji C dla pamięci wirtualnej i D dla systemu – niektóre programy domyślnie instalują się na C – tą partycję lepiej zostawić na system i programy.

Należy pamiętać, że pamięć wirtualna powinna być na najszybszym dostępnym dysku. Nie rozumiem dokładnie dlaczego (mechanika działania dysków nigdy mnie nie fascynowała), ale dysku SSD nie są zalecane (jakoby gorzej sobie radzą z częstymi, przypadkowymi zapisami i odczytaniami danych – a taki charakter ma obsługa pamięci wirtualnej).

Ustawianie pamięci wirtualnej

Vista ma możliwość zmiany wielkości pamięci wirtualnej (dlatego ten zakres „od” – „do”). Znalazłem różne opinie na temat tego czy wielkość pamięci wirtualnej powinna być określana przez system (wpisanie przedziału od-do) czy powinna być ustawiona na stałe (ta sama wartość w polach od i do). Ja ustawiam stałą wielkość (kwestia doświadczenia i bardzo subiektywnych, możliwe, że wątpliwych, odczuć).

Panel sterowania -> System -> Zaawansowane ustawienia systemu -> zakładka „Zaawansowane”.

W polu „Pamięć wirtualna” należy kliknąć „Zmień…”, następnie odznaczyć pole „Automatycznie zarządzaj rozmiarem pliku stronicowania dla wszystkich dysków” i określić na wybranej partycji plik stronicowania wypełniając pola „Rozmiar początkowy” i „Rozmiar maksymalny”. Potwierdzamy klikając kolejno „Ustaw” i „OK”.

Pamięć wirtualna na dysku systemowym (partycja C)

Podczas przenoszenia pamięci wirtualnej na inną partycję wyskoczy komunikat informujący o możliwych problemach z działaniem systemu po usunięciu pamięci wirtualnej z dysku C. Z tego powodu zostawiam niewielki (200 lub 500MB) plik również na dysku z systemem. Wielkość należy dać taką jaka jest wyświetlona w ostrzeżeniu.

SetUserVA

Dwie wspomniane wcześniej kwestie mają ogromne znaczenie dla użytkownika FSX. Windows Vista 32bit może zaadresować tylko 4GB pamięci – również wirtualnej. I ta pamięć jest dzielona po równo między programy i Windowsa. Wyrażając się precyzyjnie – pamięć wirtualna domyślnie jest dzielona między programy po jednej stronie, a Windowsa i kartę graficzną po drugiej. Dlatego zanim przydzielimy programom 3GB pamięci (co jest na ogół zalecane i na wielu stronach sugerowane jako jedynie słuszne) – należy przypomnieć sobie ile pamięci ma karta graficzna i odjąć tą wartość od 3GB.

Są różne opinie na temat tego ile powinien mieć system i karta graficzna. Ja (na podstawie kilku prób – ten parametr zawsze można zmienić i potestować) uważam, że system i 1GB karta graficzna potrzebują ok. 1,5GB pamięci wirtualnej dla największej sprawności. To zostawia 2,5GB dla programów (czyli wartość dla programów rośnie o 1/4 lub 0,5GB). Warto trochę poeksperymentować na swoim komputerze. Dla jednych optymalnym będzie podział 1,7GB/2,3GB dla innych 1,25/2,75, a osoby z małą kartą graficzną zapewne uznają za najlepszy podział 1,1/2,9 lub wręcz 1/3.

Aby ustawić ten parametr należy otworzyć konsolę – Windows+R, wpisujemy cmd i klikamy OK.

W konsoli należy wpisać linię: BCDEdit /set increaseuserva 2560

Oczywiście – 2560 to wybrany przeze mnie parametr – można wpisać dowolną wartość z przedziału 2048 (2 GB) i 3072 (3 GB).

Zmniejszanie wartości dla programów poniżej 2GB nie ma żadnego sensu – Vista (i karta graficzna) nigdy nie wykorzystają więcej niż 2GB.

Przejdź do części 4 »